Έκανα αυτή την βόλτα και θυμήθηκα τι γινόταν σ αυτά τα στενά τις 10ετίες τέλος του ’70, του ’80 & του ’90 και μ’ έπιασε κατιτίς σαν νοσταλγία, κάτι σαν σκέψη ανήμπορη να σταθεί δίπλα σ αυτά που συμβαίνουν τώρα
Δεν θα ήθελα να πάω πίσω να ξαναζήσω όλα αυτά που σημάδεψαν τις ζωές μας, εκείνες τις δεκαετίες… πρεζοθάνατοι, επιχειρήσεις σκούπα, ναρκωτικά και αλκοόλ που έρρεαν αφθονα παντού, αυτοκτονίες…
Οχι, δεν θα ήθελα να τα ξαναζήσω… θα ήθελα να ξαναζήσω τις παρέες με τις μουσικές, στο Ντορέ, στην παραλία, την τράκα είσοδο στον κινηματογράφο Αλέξανδρο, στην τελευταία προβολή, τους έρωτες του πάρκου, τις ανατριχιαστικές στιγμές του τζαμαρίσματος με τον Σιδηρόπουλο, τις ομαδικές βόλτες μέχρι την φοιτητική λέσχη για φαΐ… αλλά δεν γίνεται…
Έρχονται όλα μαζί και σπρώχνουν να βρούν μέρος στην σκέψη και να σταθούν, να πάρουν τον ρόλο τους στην θύμηση, όσο κι αν αυτό πονάει… «Κρύβει πόνο, ένα ταξίδι στα παλιά» που έλεγε κι ο αγαπητός Νικόλας που τον συναντούσες συχνά, σε αρκετά απο αυτά τα στέκια…
Αιγαίο
Ευρωπαϊκά ραντεβού σε αυτό το παραλιακό καφενείο… Θαμώνες απο όλα τα κράτη της Ευρώπης, απο όλες τις πόλεις της Ελλάδας και απο όλες τις γειτονιές της Θεσσαλονίκης
Συνεχίζεται…
Ενα στέκι με ζωντανή μουσική, με πιάνο και ράφια με βιβλία προς πώληση και προς ανάγνωση… Ο Γιάννης ο λόξ, ο Βασίλης, η Σοφία, η Ρίτα και μια παρέα απο πότες γενικώς, διανοούμενους,μουσικούς, δημοσιογράφους, ζωγράφους, συγγραφείς… πολύχρωμη και art παρέα.